HISTORIA PRUCHNIKA LUDZIE PRUCHNIKA PRUCHNIK W LICZBACH ZABYTKI SOŁECTWA MUZEUM PRAF.
POLECANE STRONY
DRZEWO GENEALOGICZNE PRUCHNICKICH - HISTORIA PRUCHNIKA
Początki Pruchnika sięgają zapewne XIV w. Prawdopodobnie istniał już wówczas pruchnicki zamek. W 2 poł. XV w. i w 1 ćw. XVI w. właścicielami zamku byli Pruchniccy. W XVII w. należał do Bobolów, Świętosławskich, a następnie dobra pruchnickie i Węgierkę nabyli Gorajscy. Od 1670 r. Pruchnik i Węgierka należały do Jana Macieja Gołockiego, starosty janowskiego. W 1700 r. nastąpił podział majątku, w 1715 r. Pruchnik z zamkiem i Górnym Przedmieściem zakupiony został przez Józefa „z Morska” Morskiego herbu „Topór”, który później powiększył swój majątek o Węgierkę i inne dobra w okolicy. Po jego śmierci w 1739 r. Pruchnik wraz z zamkiem oraz Górne Przedmieście, Cząstkowice i Czudowice odziedziczył jego młodszy syn Aleksander Morski, późniejszy podkomorzy przemyski. Syn Aleksandra - Ignacy skupił w swych rękach poza Pruchnikiem także Węgierkę z zamkiem i okoliczne wsie. W początkach XX w. z dawnego zamku w Pruchniku zachowały się jedynie umocnienia ziemne, zniwelowane w latach 20. XX w.
Zamek w Pruchniku wchodził w skład fortyfikacji miasteczka - stanowił ich uzupełnienie od strony zachodniej. Od północy Pruchnika bronił warowny kościół, od południa zabezpieczony był przez stawy. Ochronę od strony wschodniej stanowił położony nieopodal zamek w Węgierce.
Miasteczko zachowało do dnia dzisiejszego regularne, średniowieczne rozplanowanie (tylko częściowo zniekształcone późniejszą zabudową).
Zespół urbanistyczny Pruchnika stanowi unikatowy dziś, na skalę ogólnopolską przykład miasteczka o zachowanej, niezwykle charakterystycznej drewnianej zabudowie o małomiasteczkowym charakterze. Miasteczko opisał w swych wspomnieniach Mieczysław Orłowicz: „Pruchnik jest jednym z najpiękniejszych miasteczek w byłej Galicji. Szkoda, że w ostatnich latach zmienił się na niekorzyść. Niegdyś był osobliwością architektoniczną i gdyby miał większą reklamę, powinien był ściągać sporą liczbę turystów. Jego osobliwość stanowiło i do pewnego stopnia stanowi do dziś otoczenie rynku z czterech stron drewnianymi podcieniami, które były bardzo malownicze. Wzdłuż tych podcieni biegły sklepy.”
Drewniane podcieniowe domy pruchnickie pochodzą w większości z 2 połowy XIX wieku. Zachowało się także kilka starszych obiektów wybudowanych w końcu XVIII i 1 połowie XIX w. Obecna zabytkowa zabudowa podcieniowa miasteczka jest już trzecią z rzędu, licząc od 1 poł. XVIII w., kiedy to miasteczko kilkakrotnie ulegało pożarom. Podcieniowe domy skupione zostały przede wszystkim wokół rynku (z wyjątkiem pierzei północnej, gdzie już przed 1914 r. domy nie posiadały podcieni), na ulicy Kańczudzkiej i kilku innych ulicach.
Obecnie w północnej pierzei rynku nie występuje już drewniana zabudowa. Budownictwo drewniane zostały tu wyparte przez piętrowe murowane budynki. W pierzei południowej zachowały się cztery zabytkowe drewniane domy. Dawna drewniana zabudowa zachowała się także częściowo w pierzei wschodniej rynku - w jej środku usytuowane są dwa drewniane, parterowe domy o czterospadowych dachach krytych gontem. Najwięcej zabytkowych drewnianych obiektów występuje obecnie w pierzei zachodniej. Znajdujące się tu do dzisiaj domy z podcieniami, wzniesione w konstrukcji przysłupowej dają wyobrażenie o dawnej drewnianej architekturze Pruchnika.
W większości podcieniowe domy w Pruchniku były to domy przysłupowe o konstrukcji wieńcowej (użycie jętek i sumików spotykane jest jedynie w przypadku bardzo długich budynków), z dachami naczółkowymi, przyczółkowymi lub prostymi czterospadowymi, krytymi niegdyś gontem. Podcienia wysunięte, wsparte na słupach, występowały od strony szczytowych lub czołowych ścian domów. Stosowano też odmienny typ - domy o podcieniu wpuszczonym (domy z gankiem)
Podcienia drewnianych pruchnickich domów posiadają interesujące motywy zdobnicze: ukośnie żłobkowane słupy, ukośne i rombowe kraty nadsłupia „ganków wpuszczanych” - reminiscencje XVIII-wiecznej ornamentyki architektury miejskiej, ozdobne wykroje desek balustrad i szalowanych fasad szczytów.
Na zespół staromiejski Pruchnika, poza jego układem przestrzennym o średniowiecznej genezie oraz charakterystyczną zabudową podcieniową składa się także górujący nad miastem zespół kościelny (murowany kościół pw. św. Mikołaja, średniowieczny, gruntownie przebudowany
w 2 poł. XVII w., budynek plebani oraz dwa obiekty drewniane - organistówka i spichlerz plebański z XIX w.), dawna murowana cerkiew z 2 poł. XIX w., cmentarz usytuowany na północ od miasta na stoku wzgórza.
Poza Pruchnikiem jako jednym z nielicznych już reliktów polskiej małomiasteczkowej architektury drewnianej dodatkową atrakcją turystyczną jest położony ok. 4 km od miasteczka zespół ruin dawnego zamku bastejowego wraz z pozostałościami dawnego zespołu dworskiego w Węgierce.
Obecnie zachowane ruiny dawnego zamku, usytuowane po zachodniej stronie drogi Jarosław - Pruchnik, stanowią resztki XVI i XVII-wiecznej siedziby Pruchnickich i Pieniążków, wybudowanej być może w miejscu lub nieopodal wzniesionego w XV w. fortalicjum. Całość położona jest poza wsią Węgierka. Składają się na nią: cylindryczna, czterokondygnacyjna baszta ze strzelnicami oraz dwa prostokątne parterowe budynki w północnej i zachodniej części dziedzińca (o narysie czworoboku). Zamek wzniesiony został najprawdopodobniej w 2 poł. XVI w. na planie czworoboku z cylindrycznymi bastejami na narożach. Otaczały go fosy, których pozostałością są dziś rozlewiska i staw otaczające z trzech stron teren dawnego zamku. Zamek zniszczony pożarem najprawdopodobniej w końcu XVIII w. nie został odbudowany.
Tekst pochodzi z www.podkarpackie.pl/szlak/obiekt.php?akcja=PRUCHNIK
I JESZCZE Z INNYCH ŹRÓDEŁ
Gmina Pruchnik stanowi pod względem geograficznym pogranicze północnej części Podgórza Dynowskiego.
Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych Krajów Słowiańskich informuje, że najstarszy zapis o Pruchniku pochodzi z 1399 r. i jest zawarty w dokumencie erekcyjnym parafii w Krośnie. Dokument ten wspomina Bernarda, proboszcza parafii pruchnickiej. Okazuje się jednak, że autorzy słownika ujmują dwa lata udokumentowanym dziejom parafii. Pierwsza bowiem informacja o Pruchniku pochodzi z 1397 r., kiedy to w dokumencie z dnia 24.06.1397, dotyczącym powstania kościoła i parafii w Pantalowicach, pojawia się jako świadek owego wydarzenia Bernardo Plebano de Pruchnik. Na tej podstawie można stwierdzić, że parafia pruchnicka powstała przed 1397 r.
Jeżeli chodzi o powstanie miasta Pruchnik to niewątpliwie jego dzieje są związane z rodem Pruchnickich herbu Korczak. Protoplastą rodziny był rycerz z Rozborza, określany mianem Słoneczko. Należał on do grona znaczniejszych panów na Rusi, gdyż w 1356 spotykano go wśród świadków nadania przywileju dla miasta Lwowa przez Kazimierza Wielkiego. Jego syn Kostko zwany Słoneczkowicem był fundatorem parafii w Pruchniku. Z jego także inicjatywy odbyła się lokacja miejsca Pruchnika. Wiadomo o tym zdarzeniu, gdyż 11.06.1469 r. Jan z Rozborza, Mikołaj Kamieniecki, Jan Myaszik odnowili fundację na rzecz kościoła w Pruchniku dokonaną przez swojego przodka Kostka. Kostko występuje także w dokumentach z lat 1361 – 1404, a skoro pierwsza informacja o parafii pochodzi z 1397 r., to fundacja kościoła i parafii miała miejsce między 1361 a 1397 r.
Prawdopodobnie lokacja miejska związana była z utworzeniem parafii i miała miejsce w tym samym czasie lub tuż po jej erygowaniu. Z pewnością nie wcześniej, gdyż w średniowieczu nie powstawały gminy miejskie, nie mające własnej parafii.
Dość niejasne są także początki osady Pruchnik, gdyż wiadomo, że miasto nie mogło powstać na terenach dotąd nie skolonizowanych przez człowieka, ale na obszarze istniejącej już osady o nazwie Pruchnik. Wydaje się, że osada istniała już w połowie XIV wieku, ale jest to tylko hipoteza, na której potwierdzenie nie ma dowodów.
W XIX wieku dzięki wzrostowi znaczenia rodu Pruchnickich wzrasta również znaczenie miasta Pruchnika. Założyciel Kostko Słoneczkowic ostatni raz pojawił się w źródłach w 1404 roku, zaś kariera jego syna Piotra z Pruchnika świadczy, że Pruchniccy stanowili dość znaczący ród na ziemi przemyskiej. Pierwsza wzmianka
w źródłach o Piotrze z Pruchnika pochodzi z 1436 roku i dotyczy uposażenia pruchnickiego kościoła parafialnego. Od 1448 r. Piotr piastował urząd stolnika przemyskiego, a od 1449 r. do 1455 lub 1456 r. był kasztelanem przemyskim. Piotra najbardziej pochłonęły sprawy majątkowe. W rok po hojnej fundacji dla parafii przeprowadził wraz z braćmi podział odziedziczonego po ojcu majątku i otrzymał miasto Pruchnik z zamkiem i przedmieściem oraz część Tuliczowa. W 1438 r. nabył od brata wieś Chorzów. 10 lat później wymieniany jest również jako właściciel Świebodnej i otaczających ją lasów. W 1451 r. dodał pozostałe części Tulczowa do pokaźnego majątku oraz w wsie: Tuliczówek i Modłówka, które otrzymał w spadku po swoim bracie Aleksandrze. Dzięki małżeństwu z Warszką z możnego rodu Kmitów otrzymał Piotr Michałów w ziemi chełmińskiej oraz Niedzieliska, Kulików, Bodzanów i Roztopy w ziemi lwowskiej.
Piotr z Pruchnika często się procesował, dzięki czemu zostawił wiele śladów źródła. Był trzykrotnie żonaty, jednak znana z imienia znana jest ostatnia jego zona wspomniana wyżej Warszka. Ostatnie małżeństwo Piotra było bezdzietne.
Z poprzednich związków miał 5 synów i córkę, z których najstarszy Mikołaj studiował na Krakowskiej Akademii, a następnie został duchownym. Od 1456 r. buł kanonikiem przemyskim, a w kolejnych latach pojawiał się w otoczeniu króla Kazimierza Jagiellończyka. W 1467 r. został biskupem kamienieckim. Towarzyszył również królewiczowi Władysławowi w 1471 r. w wyprawie do Pragi, która miała na celu objęcie przez Władysława tronu czeskiego. Jak dużą rolę odgrywał wówczas Mikołaj Pruchnicki świadczy odprawienie przez niego mszy w katedrze praskiej i dokonanie koronacji Władysława Jagiellończyka na króla Czech. W 1497 roku Mikołaj był pierwszym kandydatem do godności arcybiskupa lwowskiego, jednak nieoczekiwana choroba w czasie podróży na sejm piotrkowski była przyczyną nagłej śmierci 21.06.1497 r.
Mikołaj wraz z bratem Aleksandrem sprawowali kuratelę nad pozostałym rodzeństwem i całym majątkiem Pruchnickich. Aleksander dzięki małżeństwu z córką rycerza Hleba znacznie poszerzył obszary majątku rodu. Wniosła ona bowiem w posagu wieś Niłkowice w ziemi lwowskiej. Owocem tego związku byli synowie Jan i Piotr, którzy po śmierci ojca zostali otoczeni opieką stryja Mikołaja. Jan dzięki stryjowi został ożeniony z kasztelanką sanocką Anną z rodu Kamienieckich.
Mikołaj, umierając, nie zostawił testamentu. Spadkiem po nim podzielili się po połowie brat Rafał i bratankowie Aleksander i Piotr, który stał się właścicielem miasta Pruchnika. Nic więc dziwnego, że nazywał siebie chlubnie Piotrem z Pruchnika. Piotr także w 1497 roku odznaczył się w kompanii wołoskiej Jana Olbrachta, jednak w wyniku poniesionej przez wojska polskie klęski dostał się do niewoli. Po powrocie osiadł na stałe w Pruchniku. Kampania wołoska przyniosła odwet Wołochów, w wyniku którego ucierpiał sam Pruchnik i cała okolica.
Wśród przedstawicieli rodu Pruchnickich na szczególną uwagę zasługuje Jan Andrzej Pruchnicki, prawnuk Jana z Nikłowa. Jan urodzony w 1553 był człowiekiem niezwykle gruntownie wykształconym. Studiował na Akademii Krakowskiej, w Inglosztadzie, Bolonii i Padwie. Pracował w kancelarii koronnej i na dworze biskupa krakowskiego kardynała Jerzego Radziwiłła. kardynał Radziwiłł osobiście wyświęcił Jana Andrzeja i mianował go kanonikiem katedry krakowskiej w 1594 r. Przy kardynale pozostał aż do jego śmierci, tj. aż do 1600 roku. Kolejne lata spędził w Neapolu, gdzie, z polecenia króla Zygmunta III Wazy, doglądał interesów Rzeczypospolitej. Od 1601 r. był prepozytem kapituły krakowskiej, od 1607 r. biskupem kamienieckim, a od 1614 r. arcybiskupem lwowskim. Był bardzo sprawnym organizatorem, dbał o interesy biskupstwa, prowadził politykę pojednawczą wobec prawosławia, był mecenasem wielu pisarzy. To z jego inicjatywy powstała pierwsza w dziejach historia arcybiskupstwa lwowskiego. Zmarł 13.05.1633 r. we Lwowie.
Jeżeli chodzi o samą parafię ufundowaną przez Kostka Słoneczkowica, to była ona niejednokrotnie wspomagana przez późniejszych przedstawicieli rodu. kościół najprawdopodobniej powstał w 1436 r., chociaż nie jest to pewna data. Wiadomo jedynie, że pierwszy budynek kościoła zbudowany był z kamienia wspartego skarpami w stylu gotyckim, kryty gontem z dwiema kaplicami: świętej Anny i Matki Boskiej.
W 1469 r. miał miejsce akt odnowienia fundacji Kostka Słoneczkowica przez jego potomków: Jana z Rozborza, Mikołaja - biskupa kamienieckiego i Jana Mużyka Pruchnickiego, którzy do poprzednich nadań dodali trzecią część dochodu z młyna
w Pruchniku.
W 1436 r. odnotowane zostało istnienie w Pruchniku folwarku plebańskiego liczącego 1,5 łana ziemi, łąkę przy granicy z wsią Węgierką i dwa stawy za miastem. Część tych ziem była oddana w dzierżawę, a na części pleban osadził własnych poddanych. Oprócz tych dochodów proboszcz otrzymywał także świadczenia ze strony chłopów – meszne od parafian – chłopów i dziesięcinę snopową z pól należących do istniejących w obrębie parafii folwarków rycerskich. Proboszcz pruchnicki pobierał także mesznę z Rozborza, Hawłowic, Rzeplina, Prosnowa, gospodarstw na przedmieściach Dolnym i Górnym, Czudowic, Chorzowa, Tuliczowa i Tyniowic, dziesięcinę pobierał z pól dworskich w Rozborzu. Rzeplinie, Hawłowicach i Czudowicach, a także świadczenia z dochodów z młyna, jatek rzeźniczych oraz posług religijnych. Wszystkie dochody służyły utrzymaniu duszpasterza, parafii i szkoły, która powstała zapewne już w pierwszych latach XV wieku, chociaż wzmiankowana jest dopiero w 1492 roku.
W 1437 r. przy okazji podziału spuścizny po Kostku Słoneczkowicu wspomniany jest zamek w znaczeniu drewnianego dworu obronnego, otoczonego wałami, którego ślady umocnień można oglądać jeszcze dziś. Do dzisiejszego dnia zachowały się także mury zamku w Węgierce. Ów zamek odziedziczył Mikołaj – biskup kamieniecki
po Piotrze.
O samym mieście w XV wieku niewiele wiadomo. Wzmiankowane są dwa przedmieścia Dolne i Górne, w których rozwijało się rzemiosło. Istniały dwa młyny, folusz wraz z tkalnią, zakłady szewskie, piekarnia, browary, rzeźnie i karczmy. Do 1772 r. bardzo duże znaczenie dla rozwoju Pruchnika miało jego położenie przy trakcie handlowym prowadzącym z Przemyśla ku granicy węgierskiej. Handel koncentrował się przy rynku. Charakterystyczne jest , że już około połowy XV wieku nic nie wiadomo o wójcie w Pruchniku, a wójtostwo zapewne istniało, gdyż miasto lokowane było na prawie niemieckim. Najprawdopodobniej zostało ono wykupione przez właścicieli Pruchnika – Pruchnickich, którzy skupili w ten sposób w swych rękach pełna kontrolę nad miastem.
Ze względu na wielkość Pruchnik nie został otoczony murami obronnymi, ale palisadami drewnianymi. Najcięższą próba dla Pruchnika okazał się najazd wołoski hospodara Stefana Wielkiego w 1498 r.
W XVI wieku wykształciły się w Pruchniku organizacje cechowe: szewska i krawiecka, z których słynęło miasto. Sławiony podczas kampanii przeciw Wołochom Piotr Pruchnicki przekazał swoje dobra pruchnickie swemu synowi także Piotrowi. Następnie Pruchnik przeszedł w latach 60-tych XVI wieku w ręce możnej rodziny Pieniążków herbu Odrowąż. Ostatnim poniekąd symbolicznym aktem związanym z Pruchnickimi było umieszczenie w 1565 r. przy zakrystii tablicy marmurowej ku czci Marcina Pruchnickiego – bohatera spod Orszy.
Nowy właściciel Pruchnika Jan Odrowąż Pieniążek starosta sądecki był wyznawcą ariańskiej wersji kalwinizmu, odebrał więc w 1570 r. katolikom kościół w Pruchniku i zamienił go na zbór kalwiński. Katolicy zdołali odzyskać świątynie w 1607 r.
W Pruchniku był także duży odsetek ludności ruskiej wyznającej początkowo prawosławie, a po unii brzeskiej katolicyzm w obrządku greckim. Dostali oni pozwolenie od Jana Świętosławskiego referendarza koronnego i Piotra Broniewskiego na wzniesienie cerkwi.
Wiek XVII jak dla wszystkich ziem polskich był również dla Pruchnika wiekiem kryzysu i głębokiego regresu. Ziemia pruchnicka nękana była najazdami Tatarów w latach 1619 – 1629. W 1636 r. pożar strawił miasto i kościół, jednak Pruchniczanie szybko odbudowali świątynię. W 1640 r. ówczesna właścicielka Pruchnika Anna
z Konar Gorayska ufundowała kolegiatę księży mansionarzy, którzy pomagali proboszczowi w pracy duszpasterskiej.
W 1646 r. Pruchnik nawiedził kolejny pożar niszczący tym razem szkołę. Wkrótce miasto podniosło się ze zniszczeń, odbudowując nie tylko szkołę, ale budując także szpital dla ubogich. W 1655 r. ziemie pruchnickie zostały dotknięte najazdem szwedzkim, a w 1657 r. atakiem Kozaków i Tatarów. Tatarzy zaatakowali również
w 1672 r., kiedy to mieszkańcy ziem przemyskich ledwie zdołali poprawić swe zrujnowane siedziby. W rezultacie tych najazdów i nękających ziemię pruchnicką pożarów znacznie spadła liczba mieszkańców Pruchnika, który w 1717 roku liczył zaledwie 40 % stanu z 1649 r. Upadło rzemiosło i handel, została zamknięta szkoła. Jedynym pozytywnym wydarzeniem była konsekracja kościoła pod wezwaniem świętego Mikołaja Biskupa w 1684 r. przez prepozyta pruchnickiego, a zarazem biskupa przemyskiego – Jana Dębskiego.
Przyrost ludności notuje się dopiero w II połowie XVIII wieku. Od lat trzydziestych XVIII wieku następuje także poprawa sytuacji gospodarczej miasta, głównie za sprawą odrodzenia rzemiosła. Pruchnik szczególnie był znany z wyrobu masła, które w tym czasie trafiało m.in. do Warszawy i na Pomorze. W 1751 r. został w Pruchniku otworzony dekanat, co niewątpliwie wpłynęło na ożywienie gospodarcze miasta i wzrost jego znaczenia. Dzięki temu został upiększony kościół w Pruchniku. W 1766 r. zbudowano wieżyczkę na sygnaturkę, a w 1768 r. wymurowano do dziś istniejącą piękną bramę zwróconą do miasta.
W 1770 r. ufundowano wielki ołtarz upiększony rzeźbionymi w drewnie ewangelistami w stylu rokoko ku czci świętego Mikołaja. Zaplanowano również inne prace, jednak wkroczenie wojsk austriackich w 1772 uniemożliwiło ich wykonanie.
Pod panowaniem Habsburgów Pruchnik przeszedł swoiste zmiany, m.in. został uznany za miasteczko, a jego właścicielami byli w tym czasie Mokrscy, Dzieduszyccy, a potem Szembekowie. Zabory spowodowały niekorzystne zmiany gospodarcze, m.in. zmianę szlaków handlowych. Odtąd Pruchnik już nigdy nie wrócił do dawnego znaczenia. Wielu mieszkańców zaczęło utrzymywać się z rolnictwa, rezygnując z rzemiosła. W latach 80-tych XIX wieku miasteczko liczyło 205 domów, przeważnie drewnianych, z charakterystycznymi podcieniami, takich jakich wiele jeszcze dziś można oglądać w Pruchniku.
W latach: 1831, 1848 i 1873 nawiedziły Pruchnik epidemie tyfusu, które bardzo zdziesiątkowały ludność Pruchnika.
W latach I wojny światowej położenie Pruchnika w rejonie twierdzy Przemyśl spowodowało, że nie ominęły go zmagania austriacko – rosyjskie w 1914 i 1915 roku.
W okresie międzywojennym Pruchnik stracił prawa miejskie, stało się to w 1934 r. w wyniku reformy administracyjnej. Została wówczas ustanowiona gmina wiejska Pruchnik. Poza względami prestiżowymi nie miało to dla mieszkańców większego znaczenia.
W okresie II wojny światowej Pruchnik znalazł się w rejonie działań Armii „Małopolska”, wycofującej się z linii Dunajca na linię Sanu. Już od 07.09.1939 r. Pruchnik znalazł się pod panowaniem niemieckim. W pierwszych dniach okupacji władzę sprawował Wermacht, a od 12.10.1939 r. gmina Pruchnik stała się częścią Generalnego Gubernatorstwa.
W Pruchniku dochodziło do znaczących aktów oporu, świadczą o tym mogiły ofiar hitlerowskiego terroru: obelisk upamiętniający śmierć 67 żydów, rozstrzelanych w latach 1942 – 1943 i zbiorowa mogiła żołnierzy AK na cmentarzu parafialnym w Pruchniku.
Dzisiaj Pruchnik jest gminą, w której skład wchodzi 8 wsi. należy on do powiatu jarosławskiego województwa podkarpackiego. Jest to jedna z dość prężnie rozwijających się gmin w tym rejonie.
Myślę, że warto również poświęcić kilka słów osobie, która pochodziła z Pruchnika mianowicie ks. Bronisławowi Markiewiczowi, urodzonemu 13 lipca 1842 roku w Pruchniku, a zmarłemu w styczniu 1912 roku. Człowiek ten stworzył zakład wychowawczy dla młodzieży w Miejscu Piastowym i był inicjatorem zgromadzenia zakonnego świętego Michała Archanioła – zwanego Michalitami. Obecnie został zakończony proces beatyfikacyjny, a błogosławiony ks. Bronisław Markiewicz 24.04.2005 r. miał zostać ogłoszony świętym. Był to niewątpliwie najwybitniejszy syn ziemi pruchnickiej.
BIBLIOGRAFIA:
1. G.Kubal „W gminie Pruchnik”, Krosno 1999
2. K.Gottfried „Jarosław i okolice”, Warszawa 1954
3. P.Habryk „Granice ziemi przemyskiej i lwowskiej”, Przemyśl 1921